Τα Γεωμετρικά σχήματα στο Νηπιαγωγείο της Μαρίας Παπαδοπούλου

 Η κατηγοριοποίηση των μορφών σε σχήματα επιτρέπει τον άνθρωπο να αναλύσει περίπλοκες μορφές της πραγματικότητας με τα βασικά σχήματα και αντίστροφα από τα βασικά σχήματα να συνθέσει περίπλοκες μορφές. Στη φύση  βρίσκουμε προσεγγιστικά γεωμετρικές μορφές, σε αντίθεση με το τεχνητό περιβάλλον, το οποίο είναι κατασκευασμένο με βάση τα γεωμετρικά σχήματα που ο άνθρωπος συνέλαβε αφαιρετικά από τις φυσικές μορφές (Τζεκάκη, 1994ּ Τζεκάκη, 1996).Τα σχήματα ανήκουν στις έννοιες που ενδείκνυνται για προσέγγιση κατά τη διάρκεια της προσχολικής εκπαίδευσης. Επειδή μάλιστα ο άνθρωπος περιβάλλεται από στερεά σώματα, πολλοί ερευνητές έχουν την άποψη ότι οι πρώτες γεωμετρικές έννοιες των παιδιών έχουν σχέση με τα τρισδιάστατα σχήματα και, επομένως η διδασκαλία της Γεωμετρίας θα έπρεπε να ξεκινά με τις έννοιες αυτές (Piaget & Inhelder, 1967). Αναφορικά μ’ αυτό, έρευνες έχουν δείξει ότι οι μαθητές μαθαίνουν εξίσου καλά τις γεωμετρικές έννοιες είτε η διδασκαλία αρχίσει με τα στερεά είτε με τα επίπεδα σχήματα. Αυτό που έχει σημασία είναι η ποιότητα των δραστηριοτήτων, καθώς και τα προβλήματα που αυτά αντιμετωπίζουν τα παιδιά κατά την προσέγγισή τους.Τα πλέον γνωστά επίπεδα σχήματα ως γνωστό είναι, είναι  το τρίγωνο, το τετράγωνο, το ορθογώνιο, ο κύκλος και η έλλειψη, ενώ τα βασικά στερεά σχήματα είναι ο κύβος, η σφαίρα, το ορθογώνιο (παραλληλεπίπεδο), ο κύλινδρος και ο κώνος. Κάθε σχήμα που γράφεται δίχως να σηκώσουμε το μολύβι και δίχως να γράψουμε δυο φορές ένα ολόκληρο τόξο ή τμήμα ονομάζεται επίπεδη καμπύλη. Κάθε καμπύλη αυτού του είδους στο επίπεδο χωρίζει το σύνολο των σημείων του επιπέδου σε τρία μέρη: τον εαυτό της, ένα περιορισμένο μέρος (εσωτερικό) και ένα απεριόριστο μέρος (εξωτερικό). Με ανάλογο τρόπο ορίζονται και τα στερεά σχήματα δηλαδή οι επιφάνειες και οι κλειστές επιφάνειες ορίζουν πολύεδρα, τα οποία κατηγοριοποιούνται σε δυο μεγάλες ομάδες: 1)Τα στερεά με επίπεδες επιφάνειες και 2). Οι σχέσεις των επιπέδων και στερεών σχημάτων καθορίζονται από τα σχήματα που εμφανίζονται στις όψεις των στερεών καθώς και στις τομές τους από τα επίπεδα (Τζεκάκη, 1994).